Terug naar de realiteit.

Al een dikke drie weken thuis en het leven neemt weer zijn normale vorm aan. Nog een laatste berichtje met de beloofde foto's van het laatste weekend Berlijn. Mijn stage in Duitsland mag er dan wel op zitten, maar het was een top-ervaring en ze hebben daar zeker nog net het laatste van mij gezien/gehoord.

Hackesche Höfe

Hackesche Höfe

Gids spelen

Wandeling in de omgeving van de manege, en Martina was zo vriendelijk ons een paardje uit te lenen.

East Side Gallery

East Side Gallery

East Side vs. West Side

Brandenburger Tor

Holocaust monument (Denkmal für die ermordeten Juden Europas)

Ampelmann!

Mijn fantastische gastouders.

Stukje muur + sneeuwstorm

Kaiser Wilhelm Gedächtniskirche

En inpakken (moeilijker dan uitpakken, zo blijkt).

Tschüss, auf Wiedersehen en welkom thuis!

Ingepakt en op weg naar huis. De laatste twee maanden waren super, maar ik zal toch ook blij zijn om weer in mijn eigen bedje te slapen.

Afgelopen weekend nog een heleboel interessante dingen gezien in Berlijn, in het gezelschap van mijn familie. Eens thuis zet ik daar nog wel een verslagje en wat fotootjes van online. Nu nog wat genieten van het uitzicht in de auto op weg naar huis, en afscheid nemen van mijn gastouders en hun land, al denk ik dat het niet al te lang zal duren voor ik weer eens op de stoep sta.

Bijna afgelopen

Zo, de laatste week stage zit erop. Op zich geen erg bijzondere week. Maandag heb ik een dagje met collega-therapeut Doro meegedraaid in het ziekenhuis waar zij een paar dagen per week werkt. Ze staat daar in het diagnostisch centrum voor kinderen met een chronische aandoening. Een gelegenheid om ook eens wat assessments te zien afnemen dus. De rest van de week zaten we weer bij de paardjes, op een halve dag in de praktijk na.

Een paar beeldjes uit de omgeving van het ziekenhuis:

Zaterdag heb ik dan afscheid genomen van Martina, de patiënten en natuurlijk de paardjes. Dat viel toch wat zwaarder dan verwacht. Een paar patiëntjes, die in hetzelfde opvangtehuis wonen, hadden samen met hun opvoedster een cadeautje gehaald en een kaartje geschreven. Dat vond ik zo lief, dat ik bij het lezen bijna een traantje moest wegpinken. Van Martina kreeg ik dan ook nog eens een boek over de methode waarop ze zich baseert in de omgang met haar paardjes. Bovendien heeft ze mij mee op restaurant genomen zaterdagmiddag. Allemaal su-per lief. (En ik stond daar mooi met mijn zelfgemaakte kaartje, niet bepaald in evenwicht dus. Gelukkig komen mijn ouders het komende weekend hierheen en had ik met hen al afgesproken dat ze voor Martina een paar Belgische lekkernijen zouden meebrengen.)

Een kaartje, chocolade en een plantje, wat kan een mens zich nog meer wensen. :)

Zondag was het weer uitrusten-van-een-zware-week geblazen. 's Avonds zijn we ( = Gerhard, Ingrid en ik) wel nog naar een voorstelling geweest en het 'Centre Bagatelle', hier niet ver vandaan. Wie trad er op? Een koor genaamd 'The Happy Disharmonists'. Op het eerste zicht niet zo interessant, maar bleek echt een heel leuke voorstelling te zijn. Ze brachten namelijk vooral moderne muziek, veel Engels, af en toe Duits. Ze verwerkten ook redelijk wat humor in hun muziek, soms door bepaalde danspasjes, soms door een eigen tekst op een bekende melodie te zetten, of soms gewoon door wat ze tussendoor vertelden. En natuurlijk zongen ze ook gewoon heel goed. Al bij al een heel fijne en amusante avond. Hun homepage, met video's enzo, vind je hier: http://www.disharmonists.de/

En dan nog een paar fotootjes van de afgelopen week.

Drie van mijn trouwste metgezellen tijdens mijn verblijf hier.

Het huis dat ik de laatste 2 maanden mijn thuis heb mogen noemen.

Kon ik niet in de winkel laten liggen (na gecontroleerd te hebben of de optie Engels ook aanwezig was weliswaar).

Alweer een leuk gebaar van mijn gastouders, de advent is hier nogal populair, zowat alle kinderen hebben hier dan hun eigen adventskalender. En ik dus ook, met chocolade, om nom nom!

Mijn stage is dan wel voorbij, maar terugkeren staat nog niet meteen op het programma. De komende week neem ik hier nog de tijd om stageverslagen af te werken en een beetje tot rust te komen. Van vrijdag tot maandag komen mijn ouders en wat Geschwister (dat is één woord voor zowel broers als zussen, dat missen we echt in het Nederlands) hierheen en trekken we samen Berlijn in.

Thuiswerkdag

Aangezien ik meestal maar halve dagen stage loop, neem ik normaal gezien geen thuiswerkdag. Deze week had ik er echter wel één, namelijk vandaag. Het is dan wel een thuisWERKdag, maar een beetje ontspanning moet er altijd zijn hé. Ik heb dan maar besloten mij eens aan de verjaardagstaart te zetten, die mijn ouders vorige week opgestuurd hadden...

7 weken voorbij en 1 jaartje ouder!

Afgelopen week was een bijzondere, enerzijds omdat ik mij 3 dagen volledig alleen om de patiënten ontfermd heb, anderzijds omdat het woensdag mijn verjaardag was!

Maandag en dinsdag verliepen zoals gewoonlijk. Maandag in de paktijk, dinsdag bij de paardjes. Dinsdag kwam er een pakje met de post, hetgeen ik al verwacht had, omdat ik mijn papa gevraagd had mijn skijas en nog een dikke fleece (of hoe schrijf je dat..?) op te sturen. Wat ik NIET verwacht had, was dat binnenin ook nog een kleine verrassing verstopt zat, pakjes! Het was eigenlijk de bedoeling dat ik die pas woensdag open deed, maar daar stond ik natuurlijk totaal niet bij stil, en heb ze meteen uitgepakt (ik was er zelfs iets te laat op stage door, oeps). Heel leuke pakjes en kaartjes van het thuisfront.

Woensdag was dan dus mijn verjaardag, en toen ik mijn kamer uit kwam op naar stage te vertrekken, stonden er op de kast in de gang nog eens 2 pakjes te wachten, samen met een kaarsje en een stuk taart. Heel lief van Ingrid en Gerhard. Ik heb hier trouwens gemerkt dat hier echt bijna nooit kussen gegeven worden. Zelfs niet bij een verjaardag. Tot nu toe heb ik het alleen nog maar bij familie onder mekaar gezien. In alle andere situaties blijft het bij een hand, of soms zo een halve knuffel. Nu ja des te beter voor mij, aangezien het kussen-bij-verjaardagen-en-niet-goed-weten-wie-er-dan-juist-hoeveel-geeft mij nogal snel ongemakkelijk maakt. :) De dag zelf was helaas niet zo spectaculair. Martina was namelijk ziek met buikgriep, en had mij 's ochtends een sms'je gestuurd dat ik dus vrijaf had, maar dat bericht was helaas niet bij mij aangekomen. Resultaat was dat ik een half uur heen gereden ben, 2 uur in de regen en de kou gestaan heb, en dan weer een half uur naar huis gereden ben. Leuk is anders. Gelukkig was de avond dan wel nog gezellig met lekker eten, taart en kaartspelletjes.

En een cadeautje aan mezelf was ook wel op zijn plaats.

Donderdag, vrijdag en zaterdag was Martina nog steeds ziek, en heb ik een deel van de patiënten dan alleen overgenomen. Spannend, omdat er dus ook niemand in de buurt was om vragen aan te stellen, of om te hulp te komen als het mis zou gaan. Maar uiteindelijk een leuke en leerrijke ervaring.

Een fotootje van Bjärtur ontbrak nog geloof ik?

Zondag was rustdag, en voorbereiding op de laatste week, die gisteren ingegaan is. Daarna back to reality. De tijd vliegt als je je amuseert!

Pompidom week 6

Het begint hier stilaan kouder te worden. Dat voel ik na een dag bij de paarden vooral aan mijn vingers en mijn tenen. Nu ja, eerder niet-voelen eigenlijk. Tijd om mijn skisokken en -jas boven te halen! Dikke handschoenen zijn jammer genoeg niet zo handig tijdens het werken met de paardjes.

Op stagevlak: supervermoeiende week. Enkele kindjes hadden hun afspraak afgezegd vanwege ziekte (er gaat hier geloof ik een griep/zware verkoudheid rond), maar degenen die wel kwamen, maakten dat goed door met dubbel zo veel energie aan te komen. Leuk, maar vraagt van ons natuurlijk ook extra energie. Ik was dus blij dat het weekend was. Ook leuk is dat ik de laatste weken merk dat de kindjes mij beginnen zien als meer dan dat "meisje uit een vreemd land dat Martina helpt en raar praat". Ze komen nu ook vanzelf naar mij met vragen, onthouden mijn naam, vertellen al sneller iets over hun schooldag,… Ik ga ze hier nog missen!

Gerhard was niet thuis dit weekend, dus Ingrid en ik waren met z'n tweetjes. Zaterdag zijn we dan maar de stad ingetrokken naar een paar winkelcentra, waaronder KaDeWe (Kaufhaus Des Westens), "het grootste warenhuis op het Europese continent met ongeveer 60.000 m² verkoopoppervlak en meer dan 380.000 verschillende artikelen, meestal van de wat luxere soort". Zoiets als Harrods in Londen. Ze verkopen er dus ongeveer alles. Bijvoorbeeld een reiskoffer voor 86.000 euro EN hij was in aanbieding! Een koopje dus! Na al die opwinding en een vermoeiende week stage, was zondag dan eindelijk een welverdiende rustdag.

Avondje ontspannen met een potje scrabble, Duits en Nederlands door mekaar!

KaDeWe

Een ander winkelcentrum, naast KaDeWe.

Even pauzeren met een kopje warme chocomelk en een stuk taart.

Al 5 weken om!

De tijd vliegt! Al ruim over de helft van mijn stage hier. De stageweek was zoals altijd weer interessant, maar vooral ook fris. Het begint hier flink af te koelen, en een hele dag buiten zijn is dan toch niet te onderschatten. Tijd om de wollen sokken boven te halen!

Zondagavond hebben mijn gastouders mij meegenomen naar een voorstelling van 'Ennio, The Living Paper Cartoon' (Ennio Marchetto), een Italiaanse komiek, die optreedt als een one-man-show. Hij maakt 2-dimensionele kostuums volledig uit papier en imiteert dan bekende artiesten, politiekers, en zelfs schilderijen... Zijn grapjes waren naar mijn smaak soms iets te voor de hand liggend, maar over het algemeen toch een briljante voorstelling. Vooral zijn kostuums vond ik tof. Hieronder een klein filmpje zodatt jullie je er iets bij kunnen voorstellen.

 

 Ook leuk was dat de voorstelling in de 'Tipi'. Een soort circustent die permanent opgesteld staat en heel chic ingericht is binnenin. De toeschouwers zitten aan tafeltjes en je kan een menu bestellen enzo... Echt net als in de films! :)

Het zicht van aan ons tafeltje.

En cool plafond!

En nog een paar fotootjes van Berlijn:

Week4week4week4

En we zijn in de helft! Week 4 was er alweer een interessante. 31 oktober is een feestdag in Brandenburg, dus een dagje vrij. In Berlijn is 31 oktober echter een gewone werkdag, dus daar zijn alle winkels enzo wel open. Ik heb dan maar een beetje geshopt, wat doe je anders op een vrije dag. Ik heb deze week ook een paar keer de kans gekregen zelfstandig met de paardjes te werken, zonder patiënt. Dat was vooral handig omdat ik merkte dat ik toch soms nog moeite had met het overbrengen van commando's, wat soms wel lastig kan zijn tijdens een therapie. Bovendien kan ik die skills ook thuis bij mijn eigen paardje gebruiken. Top!

Een nieuwe werkbank! Cool!

Zaterdagavond ben ik Berlijn ingetrokken, naar een concert van het symfonische blaasorkest 'WindWerk'. Mede-therapeut Doro speelt hierin hobo, en nodigde ons uit voor hun jaarlijkse herfstconcert. Voor de kenners onder jullie: Op het programma stond muziek van componisten Percy Fletcher, Bert Appermont (een Belg weliswaar!), Mark Camphouse, Franco Cesarini en Satoshi Yagisawa. Van die laatste speelden ze 'Marimba Concerto' met soliste op marimba. Echt indrukwekkend hoe die dat speelde met 2 hamertjes in elke hand en super snel soms. Hoedje af! (Geïnteresseerden kunnen wat meer info en foto's terugvinden op hun website http://www.windwerkberlin.de/ )

Tussenstop op Potsdamer Platz. Zie ik daar een kerstmarkt?

'Sneeuwpret'

Zondag was dan weer een dagje thuis. Beetje werken voor school enzo. :) En skypen met het thuisfront, want daar was een familiefeestje aan de gang. Aangezien er cadeautjes werden uitgewisseld, had ik het mijne alvast vorige week in mekaar geknutseld en opgestuurd en dankzij skype kon ik zelf ook een beetje aanwezig zijn.

Het is een boekentas!

En vol met pakjes!

1/3 om!

Drie weken, met nog zes te gaan. Dat maakt dus, als ik me niet vergis, dat één derde van mijn tijd hier voorbij is. De derde week is, net als de eerste en de tweede ook weer snel langs gevlogen. Op vlak van stage was deze week niet zo anders als de vorige. Ik krijg meer en meer de gelegenheid zelf therapie te geven, wat leuk is. En de zomer was voor een paar dagen terug in het land, dus daar hebben we van geprofiteerd met een paar mooie wandelingen in de omgeving van de manege. Ontdekking van de week: foto's trekken van op een wandelen paard is niet zo eenvoudig als het lijkt, tenminste niet als je wil dat de foto's iets anders dan een wazige massa van strepen en vlekken tonen. :)

Links Martina op Pjakkur, rechts patiëntje op Bjartur, en dat hoofd dat je ziet hangt vast aan Garun, waar ik dus op reed.

Zaterdag ben ik een namiddagje naar Tegel gereden, de dichtstbijzijnde 'place-to-shop'. Daar heb ik geen foto's van want winkels zijn niet zo interessant, en ik had mijn fototoestel niet bij (die plaats was gereserveerd voor shop-goed).
Zondag was rustdag. Kamer opruimen (was nodig!), wandelingetje maken, een beetje rondhangen... Leuk!